Η παροχή επαρκούς χρόνου είναι απαραίτητη κατά τη διάρκεια των μεταβατικών φάσεων στη ζωή των παιδιών. Η Gertrude Bogyi γράφει: «Μία μεταβατική περίοδος μπορεί να λειτουργήσει και ως γέφυρα. Πρέπει κανείς να διασχίσει τη γέφυρα αυτή έχοντας επίγνωση για το τι κάνει αλλά και με ιδιαίτερη προσοχή, χωρίς να βιαστεί να τρέξει απλά για να φτάσει στην απέναντι πλευρά.
Η βιασύνη και το τρέξιμο δε βοηθούν στην περίπτωση αυτή. Είναι απλώς ένας τρόπος να δραπετεύσει κανείς».
Στο πλαίσιο του χρόνου που κυλά γρήγορα, έχουμε την τάση να προσπαθούμε να διευθετήσουμε με τέτοιο τρόπο το πέρασμα των μεταβατικών φάσεων που βιώνουμε ώστε να εξυπηρετούν τα στενά χρονικά πλαίσια που γενικότερα θέτουμε στη ζωή μας.
Μπορεί η θλίψη να είναι ένα συναίσθημα όχι μόνο θετικό αλλά και απαραίτητο, αλλά πρέπει μία χήρα, για παράδειγμα, να συνεχίζει να βιώνει το συναίσθημα αυτό ακόμη και μετά από ένα χρόνο; Φυσικά ναι, διότι η επεξεργασία ενός τόσο σημαντικού αισθήματος, αυτού της απώλειας, δεν μπορεί να λάβει τέλος μέσα σε μερικούς μόνο μήνες. Κατά τον ίδιο τρόπο, και τα παιδιά χρειάζονται το δικό τους πλαίσιο χρόνου μέχρι να αντιμετωπίσουν με επιτυχία τέτοιες μεταβατικές περιόδους στη ζωή τους.
Για παράδειγμα, ο δίχρονος γιος μας ξεκίνησε και με επιτυχία συνέχιζε να συμμετέχει σε μία ομάδα δημιουργικής απασχόλησης, μέχρι που τρεις εβδομάδες αργότερα φάνηκε να διστάζει. Δεν ήθελε να μένει πια στο χώρο όπου η ομάδα συγκεντρωνόταν, ενώ άρχισε να κλαίει, σε σημείο που μόλις που επέτρεπε στις δασκάλες να τον αγγίζουν. Οι εβδομάδες αυτές ήταν εξαιρετικά δύσκολες, ακόμη και για εμάς που είμαστε γονείς. Ήμαστε αναγκασμένοι να μένουμε μαζί με το Σάιμον, ενώ την ίδια στιγμή βιώναμε ένα αίσθημα αβεβαιότητας και αδυναμίας σε σχέση με το πώς έπρεπε να χειριστούμε μία τέτοια κατάσταση. Άρχισα μανιωδώς να αναζητώ εναλλακτική λύση, ενώ από το μυαλό μου πέρασε ακόμη και να παραιτηθώ από την όλη προσπάθεια. Συζήτησα το πρόβλημά μου αυτό με κάποια φίλη η οποία και με βοήθησε εξαιρετικά συμβουλεύοντάς με το εξής: «Δώσε λίγο χρόνο στο Σάιμον!»
Αποφάσισα να θέσω κάποιο όριο χρόνου για τον εαυτό μου. «Θα σταματήσω να πηγαίνω το Σάιμον στην ομάδα δημιουργικής απασχόλησης, αν η κατάσταση δε μοιάζει να καλυτερεύει σε διάστημα ενός μήνα. Κατά τη διάρκεια αυτού του μήνα, ωστόσο, θα δουλέψουμε από κοινού όλοι ώστε να κάνουμε το Σάιμον να νιώσει καλύτερα.»
Η ιδέα αυτή βοήθησε σημαντικά. Δύο βδομάδες αργότερα ήταν ξεκάθαρο πως ο γιος μας είχε τελικά προσαρμοστεί. Στον ένα μήνα, που είχα δώσει διορία στον εαυτό μου, ήταν ολοφάνερο πως ο Σάιμον περνούσε περίφημα ως μέλος της ομάδας αυτής. Σχεδόν κάθε φορά που πήγαινα να τον πάρω συναντούσα ένα ευτυχισμένο και ισορροπημένο παιδί.»
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
*Άρθρο των Elisabeth Zöhrer και Romana Hinteregger
Από το βιβλίο της Brigitte Weninger «Κάποιος να μ' αγαπάει».
