Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως τα δάκρυα είναι ένας τρόπος με τον οποίο τα παιδιά είναι όχι μόνο πιθανό αλλά και καλό να αντιδρούν, κάθε φορά που έρχονται αντιμέτωπα με μία αλλαγή στη ζωή τους. Κάθε παιδί επεξεργάζεται το αίσθημα της απώλειας και του χωρισμού με τρόπο μοναδικό και ακολουθώντας διαφορετικά βήματα.
Επίσης, ο τρόπος με τον οποίο κάθε παιδί εκφράζει το συναίσθημα της θλίψης ή του πόνου μπορεί να είναι διαφορετικός. Έχει καταγραφεί μία ευρεία γκάμα αντιδράσεων η οποία ποικίλλει: από παιδιά που απλά αποσύρονται κάθε φορά που στενοχωριούνται μέχρι και παιδιά που βιώνουν έντονο σοκ (όπως συμβαίνει στην περίπτωση θανάτου του ενός από τους δύο γονείς).
Επιπλέον, το συναίσθημα της θλίψης ενός παιδιού παρουσιάζει μεγαλύτερη αστάθεια σε σχέση με αυτό ενός ενήλικα: ενώ είναι στιγμές που τα παιδιά βιώνουν έντονα το συναίσθημα του πόνου και της εγκατάλειψης, κατά την ίδια περίοδο, διανύουν και φάσεις απόλυτης χαράς κατά τη διάρκεια των οποίων είναι ιδιαιτέρως κεφάτα, ενώ μοιάζουν να μην ενοχλούνται καθόλου από την απώλεια την οποία βιώνουν στη ζωή τους. Αυτές τις απότομες αλλαγές διάθεσης είναι που τις περισσότερες φορές δυσκολεύονται να κατανοήσουν οι ενήλικες.
Τα παιδιά, επίσης, συχνά βιώνουν το συναίσθημα της θλίψης όταν βρίσκονται μόνα τους, ενώ - εξαιτίας της ηλικίας τους - αδυνατούν να χωρέσουν τα συναισθήματά τους σε λόγια. Για το λόγο αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό, τόσο τα ίδια τα παιδιά, όσο και ο τρόπος με τον οποίο εκφράζουν το συναίσθημα της θλίψης, όχι μόνο να λαμβάνονται σοβαρά υπόψη αλλά και να «τους επιτρέπεται να το βιώσουν».
Ως ενήλικες έχουμε την τάση να προσπαθούμε να κάνουμε τα παιδιά να νιώσουν καλύτερα, συχνά επιθυμώντας να τους αποσπάσουμε την προσοχή ή να τους εξηγήσουμε διεξοδικά τις αλλαγές που λαμβάνουν χώρα. Ωστόσο, είναι συχνά πιο βοηθητικό να τους πούμε κάτι όπως «μοιάζεις λυπημένος σήμερα» και να καθίσουμε δίπλα τους χωρίς να κάνουμε τίποτα περαιτέρω. Με το να αναβάλλουμε την αντιμετώπιση ενός θλιβερού, για τα παιδιά, γεγονότος ή να αντιμετωπίζουμε τη θλίψη τους ως ταμπού, το μόνο που καταφέρνουμε είναι απλά να τα κάνουμε να προσπερνούν το πρόβλημα χωρίς να τους παρέχουμε την ευκαιρία να το επεξεργαστούν πραγματικά.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
*Άρθρο των Elisabeth Zöhrer και Romana Hinteregger
Από το βιβλίο της Brigitte Weninger «Κάποιος να μ' αγαπάει».
Όροι και Προϋποθέσεις Αναδημοσίευσης Περιεχομένου
Συγγραφέας άρθρου: Παναγιώτα Δ. Κυπραίου MSc Ψυχολογία Υγείας, MBPsS - Σωματική & Gestalt Ψυχοθεραπεύτρια (ECP) - Επόπτρια Σωματικής Ψυχοθεραπείας - Συντονίστρια Σχολών Γονέων https://www.psychotherapeia.net.gr