Μετά από τη φιλία, ένα άλλο καταφύγιο για τον έφηβο είναι η ομαδική ζωή που θα αποτελέσει αντίβαρο και θα εξισορροπήσει τα υπερβολικά, παθιασμένα και αποκλειστικά στοιχεία που περιέχει η φιλία. Ο έφηβος, απορρίπτοντας τα παλιά πρότυπα, ψάχνει να βρει καινούργια για να μπορέσει να είναι ο εαυτός του.

Για κάποιους εφήβους, η εξέγερσή τους παραμένει σε ένα αναρχικό επίπεδο. Η ανάγκη που έχουν για ασφάλεια τους ωθεί να συγκροτούν ομάδες συμμορίας. Η συμμορία διαλύει το άγχος τους ή τουλάχιστον το κάνει ανεκτό.

Συνήθως οι νέοι στρέφονται προς την εγκληματικότητα στα 15-16 χρόνια. Η εφηβική εγκληματικότητα συναντιέται συχνότερα στα χαμηλά κοινωνικά στρώματα και στις στερημένες υλικά και μορφωτικά οικογένειες.

Τις περισσότερες φορές, τα αίτια που σπρώχνουν τους εφήβους στις απόπειρες αυτοκτονίας είναι ασήμαντα: μια σχολική αποτυχία, μια ερωτική απογοήτευση, μια επίπληξη κλπ. Στην πραγματικότητα, μια συμπεριφορά αυτοκτονίας – είτε λειτουργεί σαν επίκληση είτε είναι αληθινή επιθυμία θανάτου – υποδηλώνει μια σοβαρή έλλειψη επικοινωνίας του εφήβου με το οικογενειακό και κοινωνικό του περιβάλλον.

Ο ασκητισμός και η διανοητικοποίηση είναι δύο στάσεις που υιοθετεί το Εγώ απέναντι στην αύξηση των ενορμήσεων κατά την εφηβεία. Με την αύξηση της ενορμητικής ενέργειας, ο έφηβος γίνεται περισσότερο ένα πλάσμα των ενορμήσεων, αλλά επειδή υπάρχει μια σύγκρουση ανάμεσα στο Προεγώ και το Εγώ, γίνεται επίσης και πιο ηθικός και ασκητικός.

Στην εφηβεία εμφανίζονται συχνά ψυχαναγκαστικές τάσεις, σαν άμυνα ενός αδύναμου Εγώ, το οποίο ενισχύεται επαναλαμβάνοντας τα ίδια πράγματα. Οι ψυχαναγκαστικές τελετουργίες προστατεύουν το άτομο από τον έντονο φόβο που έχει να εκφράσει κάποια απαγορευμένα συναισθήματα τα οποία πιστεύει ότι θα είναι καταστροφικά.

Η ομάδα εφήβων έχει σκοπό την ενδυνάμωση του Εγώ του εφήβου που θα τον βοηθήσει να προστατεύσει τον εαυτό του από καταστροφικές εμπειρίες.