Η ψυχολογία των διδύμων (ή πολυδύμων)

Τα δίδυμα συχνά αισθάνονται την ανάγκη να εξηγήσουν ότι δεν είναι ακριβώς ίδια μεταξύ τους σε όλα τα θέματα, ότι έχουν το καθένα τη δική του προσωπικότητα και τα δικά του ενδιαφέροντα. Είναι σαν να προσπαθούν να αποδείξουν ότι είναι διαφορετικά το ένα από το άλλο για να εδραιωθούν ως άτομα.

Αν και πολλά παιδιά γίνονται οι καλύτεροι φίλοι με τα αδέρφια τους, οι τσακωμοί ανάμεσα στ’ αδέρφια είναι πολύ συνηθισμένοι. Πολλές φορές, ο ανταγωνισμός ξεκινάει πριν ακόμη γεννηθεί το δεύτερο παιδί και συνεχίζεται καθώς τα παιδιά μεγαλώνουν και ανταγωνίζονται για τα πάντα: από τα παιχνίδια μέχρι την προσοχή των γονιών.

Πολλοί γονείς δυσκολεύονται να διαχειριστούν το θυμό του παιδιού τους. Να θυμάστε ότι είναι απόλυτα φυσιολογικό και αποδεκτό να νιώθουν τα παιδιά θυμό κάποιες φορές. Ο θυμός του παιδιού συχνά έχει σχέση με το ότι αισθάνεται ανασφάλεια, ή νιώθει ότι το παρεξηγούν, το κατηγορούν ή το μεταχειρίζονται άδικα.

Ό,ποτε είναι δυνατό, μην αναμειγνύεστε. Παρέμβετε μόνο αν υπάρχει κίνδυνος ή σωματικός τραυματισμός. Αν συνεχώς παρεμβαίνετε, μπορεί να δημιουργήσετε άλλα προβλήματα. Τα παιδιά μπορεί να μάθουν να περιμένουν τη βοήθειά σας και να σας περιμένουν να έρθετε να τα σώσετε αντί να μάθουν να διαχειρίζονται τα προβλήματα μόνα τους.

Η νυχτερινή ενούρηση του παιδιού συχνά είναι μια ασυνείδητη ένδειξη ότι δεν νιώθει ασφάλεια στο σπίτι του. Αυτό μπορεί να συμβαίνει επειδή υπάρχουν στρεσογόνες συνθήκες στο οικογενειακό του περιβάλλον.

Τι είναι η Παιδοφιλία

Η παιδοφιλία είναι ένα είδος παραφιλίας (σεξουαλικής παρέκκλισης) που αφορά ένα έντονο, μη φυσιολογικό ενδιαφέρον προς τα παιδιά.

Τα μικρά παιδιά βιώνουν πολλά από τα συναισθήματα που βιώνουν και οι ενήλικες. Θυμώνουν, στεναχωριούνται, απογοητεύονται, νευριάζουν, χαίρονται, ντρέπονται αλλά συχνά δεν έχουν τις κατάλληλες λέξεις για να μιλήσουν γι’ αυτό που νιώθουν. 

Αν και για πολλούς γονείς οι φόβοι των παιδιών είναι παράλογοι, για τα παιδιά, τα τέρατα που παραμονεύουν στο σκοτάδι ή οι τρομακτικοί θόρυβοι που έρχονται από τη σοφίτα, υπάρχουν πραγματικά. Γύρω στα δύο τους χρόνια, τα παιδιά αρχίζουν να φοβούνται πράγματα που δεν φοβούνταν παλιά, για παράδειγμα, το σκύλο του γείτονα, το σκοτάδι, το σωλήνα αποχέτευσης της μπανιέρας και τους δυνατούς θορύβους.

Τα παιδιά έχουν εξαρχής πολλούς φόβους και ανησυχίες για τους οποίους εν μέρει ευθύνεται το περιβάλλον. Όμως κατά ένα άλλο μέρος, δεν ευθύνεται κανένας –είναι απλά μέρος της ψυχολογικής εξέλιξης. Περίπου στα 6 τους χρόνια, τα παιδιά μπορούν να συλλάβουν για πρώτη φορά τι σημαίνει θάνατος και ότι και τα ίδια απειλούνται απ’ αυτόν.