Για να μπορούν τα παιδιά να είναι ανοικτά σε νέα πράγματα, πρέπει να μάθουν να αφήνουν τα γεγονότα να κυλούν και να αποχαιρετούν όσα ανήκουν στο παρελθόν. Αφορμή για αυτό μπορεί να αποτελέσει η πρώτη κιόλας φορά που η φροντίδα του παιδιού αφήνεται στα χέρια κάποιου που δεν ανήκει στο άμεσο οικογενειακό περιβάλλον του: ο παππούς, η γιαγιά ή ίσως κάποιος φίλος.

Η σχολική φοβία ή σχολική αποφυγή ή σχολική άρνηση εκδηλώνεται μ’ έναν επίμονο και υπερβολικό φόβο του παιδιού να πάει στο σχολείο. Τα παιδιά που έχουν σχολική φοβία προτιμούν συνήθως να μείνουν στο σπίτι μαζί με τον γονέα. Συχνά είναι ανασφαλή, ευαίσθητα και δεν ξέρουν πώς να διαχειριστούν τα συναισθήματά τους.

Η παροχή επαρκούς χρόνου είναι απαραίτητη κατά τη διάρκεια των μεταβατικών φάσεων στη ζωή των παιδιών. Η Gertrude Bogyi γράφει: «Μία μεταβατική περίοδος μπορεί να λειτουργήσει και ως γέφυρα. Πρέπει κανείς να διασχίσει τη γέφυρα αυτή έχοντας επίγνωση για το τι κάνει αλλά και με ιδιαίτερη προσοχή, χωρίς να βιαστεί να τρέξει απλά για να φτάσει στην απέναντι πλευρά.

Τα παιδιά έχουν τη δυνατότητα να προσαρμόζονται σε νέες καταστάσεις όταν οι γονείς τους, τους το «επιτρέπουν». Η απόφαση ενός γονέα να επιτρέψει στο παιδί του να αφήσει να εξελιχθεί κάτι το οποίο λαμβάνει χώρα μέσα του, είναι εξαιρετικά σημαντική.

Στα περισσότερα παιδιά δεν αρέσει η σχολική μελέτη. Και δεν έχουν άδικο. Αφού περάσουν τόσες ώρες στο σχολείο, όπου κυρίως κάθονται σε μια καρέκλα και μελετούν, θέλουν συνήθως να κάνουν πολλά άλλα πράγματα αντί να κάτσουν και να διαβάσουν τα μαθήματά τους για την επόμενη μέρα.

Κύριε! Εσύ που δίδαξες, συγχώρα με που διδάσκω·

που φέρω το όνομα της δασκάλας,

που Εσύ έφερες όταν ήσουν στη Γη.

Κάποτε ένα αγοράκι πήγε στο σχολείο. Ήταν ένα τόσο δα αγοράκι και ένα μεγάλο σχολείο. Όταν όμως το αγοράκι διαπίστωσε πως μπορούσε να μπαίνει στην τάξη του κατευθείαν από την εξωτερική πόρτα χάρηκε. Και το σχολείο δεν φαινόταν τόσο μεγάλο πια.

Μέσα από το παραμύθι «Ο Ιορδάνης και το μαγικό μολυβάκι», τα παιδιά θα καταλάβουν ότι η γλώσσα και η ορθογραφία είναι ένα παιχνίδι. Οι γονείς και οι δάσκαλοι πρέπει να τα βοηθήσουν να κατανοήσουν τον μαγικό κόσμο της γλώσσας, να τον ξεκλειδώσουν και να τον αγαπήσουν.

Ένας μαθητής δεν αγαπάει καθόλου το Σχολείο και το διάβασμα. Τα αντιπαθεί τόσο πολύ που βγάζει σπυράκια ακόμη και στο άκουσμα αυτών των λέξεων. Όταν μια μέρα στο σχολείο έχουν να κάνουν μια χειροτεχνία με θέμα το βιβλίο, o μαθητής ρωτάει τη μητέρα του κι αυτή τον συμβουλεύει να φτιάξει έναν σελιδοδείκτη.