-Είμαι ο βασιλιάς της Σαλίμ, είχε πει ο γέρος.

-Για ποιό λόγο ένας βασιλιάς πιάνει κουβέντα μ’ ένα βοσκό; ρώτησε το αγόρι έκπληκτο.

Ο Τάνγκ ήταν ένας μικρός εργάτης στο βασίλειο της Ανατολής. Δούλευε τον χαλκό και κατασκεύαζε καταπληκτικά εργαλεία που πουλούσε στην αγορά. Ήταν ευτυχισμένος με τη ζωή του και είχε καλή εκτίμηση για τον εαυτό του.

Κάποτε, μια μητέρα που επιθυμούσε να ενθαρρύνει τον γιο της ο οποίος μάθαινε πιάνο, αγόρασε εισιτήρια για μια παράσταση που θα έδινε ο διάσημος Πολωνός πιανίστας Ignace Paderewski. Όταν έφτασαν στην αίθουσα συναυλιών, κάθισαν στις μπροστινές θέσεις και κοίταξαν το πιάνο που βρισκόταν πάνω στη σκηνή.

Μια φορά, δυο βατραχάκια έπεσαν σε ένα βάζο με αφρόγαλο. Αμέσως κατάλαβαν ότι βούλιαζαν. Ήταν αδύνατον να κολυμπήσουν ή να επιπλεύσουν για πολύ μέσα σ’ εκείνη την πηχτή μάζα που έμοιαζε με κινούμενη άμμο. Στην αρχή, τα βατραχάκια χτυπούσαν με μανία τα πόδια τους για να φτάσουν στην άκρη του δοχείου!

Ξημέρωσε. Νυστάζω. Δεν χόρτασα ύπνο. Ακούω τη φωνή της μαμάς. Τι θα κάνω τώρα; Θέλει να με βάλει να ξαναγράψω αυτή τη ρημάδα την ορθογραφία. Αφού όσες φορές και να τη γράψω, πάλι λάθη θα κάνω. Είμαι ένας μπουμπούνας. Το 'πε κι ο μπαμπάς. Τίποτα δεν θα καταφέρω.

Το Κόκκινο Σύννεφο, ο περίφημος αρχηγός της φυλής, φωνάζει μια μέρα μπροστά του τους τρεις γιους του. Αισθάνεται ότι γερνάει και πρέπει να διαλέξει διάδοχο. Η φυλή δεν μπορεί να έχει τρεις αρχηγούς. Αν του συμβεί κάτι, ένας και μόνο θα πρέπει να τον διαδεχθεί, κι είναι δική του η ευθύνη να αποφασίσει ποιος.

Το Λευκό Παραμύθι γεννήθηκε ένα βράδυ στο Καλλιτεχνείο Αχαρνών μετά την αφήγηση των τριών χρωματιστών παραμυθιών. Οι ιδέες είναι των παιδιών που βρέθηκαν εκεί και φαντάστηκαν χώρες με παγωτά και τραίνα που πετάνε.

Η αληθινή ιστορία ενός κοριτσιού που δε δάμασε τα κύματα, δεν κατατρόπωσε μυθικά τέρατα σε μια νύχτα, δε χρίστηκε ηρωίδα κανενός παραμυθιού! Απλά κατάφερε να ξεπεράσει τους φόβους και τους δισταγμούς της, βλέποντας τη ζωή όπως ακριβώς είναι… υπέροχη!

Το όμορφο χωριό, στολιδάκι κάτω από το χαμόγελο του Ήλιου, έδινε ζωή στους πιο ευτυχισμένους ανθρώπους, μέχρι που ένας ανυπέρβλητος εχθρός ξεχύθηκε κατακόκκινος από θυμό και ζήλια και κατέστρεψε όλη αυτή την ομορφιά. Τι κατέστρεψε τελικά; Η Μυρσίνη, η ροδιά και το καναρινάκι τι απέγιναν; Το χωριό γιατί ξαναβαπτίστηκε; Τελικά, πάντα υπάρχει ελπίδα; Ναι!