Ένας καθηγητής φιλοσοφίας εμφανίστηκε στην τάξη του με ένα μεγάλο χάρτινο κουτί. Χωρίς να μιλήσει, πήρε από την χάρτινη κούτα ένα άδειο γυάλινο βάζο και άρχισε να το γεμίζει με μικρές πέτρες. Οι μαθητές τον… κοιτούσαν με απορία. Όταν το βάζο δεν χωρούσε άλλο, ρώτησε:

Λονδίνο: Με μία τρυφερή επιστολή, η διευθύντρια ενός δημοτικού σχολείου στο Λανκασάιρ της Αγγλίας, είπε στους μαθητές της ότι είναι πολλά περισσότερα από τα αποτελέσματα κάποιων εξετάσεων. Η επιστολή είδε το φως της δημοσιότητας και έγινε viral.

Όταν ο Γκάντι μελετούσε νομικά στο Πανεπιστημίου τού Λονδίνου είχε έναν καθηγητή τού οποίου το επίθετο ήταν Mr. Peters και ο οποίος δεν τον συμπαθούσε καθόλου. Κάποια μέρα, ο Mr. Peters κατά τη διάρκεια τού μεσημεριανού γεύματός του καθόταν στο εστιατόριο τού Πανεπιστημίου όταν ο Γκάντι ήλθε, με τον δίσκο του και κάθισε δίπλα του.

Όταν γεννιέμαι, είμαι μαύρος

Όταν μεγαλώσω, είμαι μαύρος

Όταν κάθομαι στον ήλιο, είμαι μαύρος

Η ιστορία εξελίσσεται στη Σκωτία στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου. Είναι μια παρέα από τέσσερις φοιτητές, που σπουδάζουν πληροφορική. Τα παιδιά είναι καλοί φοιτητές και τα έχουν πάει άριστα όλη τη χρονιά.

Τούτο το παραμύθι δεν είναι παρά μια ευχή και μια ελπίδα. Μια ευχή του παππού, μιας γενιάς που φεύγει, στο εγγόνι του, σε μια γενιά που τώρα έρχεται στη ζωή, να παλέψει να φτιάξει έναν καλύτερο κόσμο.

Τι γίνεται όταν ένα μικροσκοπικό περιπλανώμενο κουνούπι μεταφέρει το συνάχι του στον –μέχρι εκείνη τη στιγμή- ακλόνητο βασιλιά των ζώων; Ένας απλός πυρετός θα οδηγήσει το αγέρωχο λιοντάρι σε μία από τις βασικές αρχές της ζωής: η αγάπη και ο σεβασμός είναι αδύνατο να συνυπάρξουν με το φόβο…

Η Μαριάννα λατρεύει το πορτοκαλί και με ένα μαγικό τρόπο καταφέρνει να φτάσει στην Πορτοκαλία. Μια παράξενη χώρα όπου τα πιάνα γράφουν παραμύθια, τα σπίτια δεν έχουν στέγες και μπορείς να πιείς όση πορτοκαλάδα θέλεις. Θα κάνει μια καινούργια φίλη και θα ξεναγηθεί πάνω από τη χώρα... πετώντας!

«Ο Κοιμίσης κρυολόγησε».